Herken je dat thema? Loslaten?
Afgelopen weekend lieten mijn vrouw en ik onze dochter van 19 los. Ze ging op kamers. Voor het eerst. In Utrecht waar we wonen, dus dichtbij, maar toch. Ze is er aan toe en ze wil ontzettend graag. Tegelijkertijd vindt ze het ook spannend…maar het enthousiasme over haar stap overheerst.
Ik heb er écht gemengde gevoelens bij. Met een lach en een traan dus. Een lach omdat ik haar enthousiasme toejuich en haar graag help met verhuizen (en met groeien dus!). Een traan omdat een ander deel van mij haar nog even bij me wil houden. Liever wil dat ze nog een jaartje thuis blijft….
M’n worsteling hierover postte ik op Facebook en ik kreeg -als reactie- het mooie gedicht van Khalil Gibran -Je kinderen zijn je kinderen niet- cadeau:
Je kinderen zijn je kinderen niet,
maar zonen en dochters van ’s levens
hunkering naar zichzelf.
Jij brengt hen ter wereld
en ofschoon ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven,
maar niet je gedachten,
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten,
maar niet hun ziel,
Want hun ziel woont in het huis van
morgen, dat je niet kunt betreden,
zelfs niet in je dromen.
Je mag ernaar streven aan hen gelijk
te worden, maar probeer hen niet aan jou
gelijk te maken,
Want het leven gaat niet achteruit,
noch draalt het bij gisteren.
Je bent de boog waarmee jouw kinderen
als pijlen het leven in worden geschoten.
Laat het spannen door de boogschutter
je tot vreugde zijn,
Want evenals Hij de pijl liefheeft om
zijn vlucht, zo heeft Hij ook de boog lief
om zijn standvastigheid
En het aparte is, die laatste alinea van dit gedicht gebruikte ik ooit toen ik mijn ouders een keer toesprak toen ze 30 jaar getrouwd waren…Alleen geen idee dat het van Khalil Gibran was. Mooi toch?
Vanuit opstellingen leerde ik later buigen voor datgene dat groter is dan ik. Het grotere geheel. En ik leerde buigen voor mijn vader. Hoe koppig ik ook was. En voor mijn moeder. Om mijn eigen plek helder te maken. Dat gaf rust en ruimte…
Nu buig ik voor mijn dochter. Voor haar groei en haar levenslust.
En voor het lot van mij en mijn vrouw dat we haar hebben los te laten. Hoe lastig we dat soms ook vinden. Dat zij haar eigen lot en haar eigen weg heeft te gaan.
Interesse in hoe dat buigen en loslaten nu werkt met opstellingen?
Op woensdag 11 maart organiseer ik weer een opstellingsavond .
Er zijn al aardig wat inschrijvingen en er is nu nog ruimte voor 1 vraaginbrenger.
Gewoon in Utrecht, in onze thuisbasis De Alchemist.